به‌طور رسمی برای نخستین بار در سال ۱۲۷۰ شمسی، ناصرالدین شاه قاجار امتیاز «تاسیس اداره حمل و نقل و سازمان بیمه در ایران» را به یک شخص روس‌تبار به نام «لازار پولیاکف» واگذار کرد، اما این طرح اجرا نشد. بعدها در سال ۱۲۸۹ و حکومت احمدشاه قاجار، دو بنیاد روسی با نام‌های « نادژا» و «کافکاز مرکوری» فعالیت‌های بیمه‌ای را در ایران آغاز کردند.
عکس جدیدتری از شرکت بیمه ایران
به تدریج شرکت‌های بیمه‌ای خارجی دیگر نیز وارد این حوزه در ایران شدند و حدود ۲۵ سال بازار بیمه ایران در دست خارجی‌ها بود. در سال ۱۳۱۴ حدود ۲۹ شرکت بیمه خارجی در ایران کار می‌کردند که از میان آن‌ها دو شرکت به نام‌های «اینگستراخ» و « یورکشایر» از سایر شرکت‌ها فعال‌تر بودند و تا قبل از پیروزی انقلاب، در ایران فعالیت داشتند. در سال ۱۳۱۴ شمسی بود که «الکساندر آقایان» و «علی‌اکبر داور»، با سرمایه دولتی ۲۰ میلیون ریالی، شرکت سهامی بیمه ایران را تاسیس کردند که این را می‌توان نقطه آغاز تحولات بازار بیمه در ایران دانست. قبل از تشکیل این شرکت، هیچ شرکت ۱۰۰ در ۱۰۰ ملی در خاورمیانه و حتی هند وجود نداشت. به همین دلیل شرکت‌های خارجی به مقابله با این شرکت پرداختند و کارشکنی‌های زیادی انجام دادند و شرکت‌های خارجی به سختی با این شرکت قرارداد بیمه خوداتکایی می‌بستند. در تاریخ ۱۳۱۶، مجلس شورای ملی قانونی را تصویب کرد که به موجب آن، بیمه سازمان‌های دولتی به شرکت بیمه ایران واگذار شد و شرکت‌های دولتی باید ۲۵ درصد از بیمه‌های صادره خود در ایران را در شرکت بیمه ایران، بیمه اتکایی می‌کردند. در سال ۱۳۳۱ شمسی، در دولت دکتر مصدق قانونی تصویب شد که طبق آن، فعالیت شرکت‌های بیمه‌ای خارجی در ایران محدود شد. بین سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۴۳ شمسی، ۸ شرکت بیمه‌ای ایرانی خصوصی تاسیس شد و فعالیت این شرکت‌ها، نسبت به بنیادهای خارجی، پررنگ‌تر شد. به منظور پرورش نیروهای فنی کارآمد در صنعت بیمه کشور، در سال ۱۳۴۹ مدرسه عالی بیمه تاسیس شد. یک سال بعد یعنی در سال ۱۳۵۰، قانون تاسیس بیمه مرکزی به تصویب رسید و این سازمان توانست نظارت بیشتری بر فعالیت‌های بیمه‌ای داشته باشد.
